فایل ورد قابل ویرایش

توضیحی مختصر از متن فایل  :

حسن تعليل:

آوردن علتي ادبي و ادعايي است براي امري به گونه اي كه  توان اقناع مخاطب را دارد اين علت سازي مبتني بر تشبيه است وهنر آن زيبا شمردن يا زشت نمودن چيزي است.با وجود اينكه حسن تعليل،واقعي،علمي عقلي نيست مخاطب آن را از علت اصلي دلپذيرتر مي يابد وراز زيبايي آن نيز در همين نكته است. اين آرايه در شعر ونثر به كار مي رود

ارسال المثل (تمثيل):

كلامي است كه ضرب المثلي را در بر دارد ويا خود ضرب المثل است .ارزش يك مثل در جلب توجه شنونده ويا خواننده گاه بيشتر از چندين بيت يا چندين صفحه مقاله است.مثلها،خلاصه وچكيده حكمت تجربي يك قومند وتاريخچه اي را به دنبال خود مي كشند وقدرت تلقينشان خيلي بيشتر از عبارتهاي عادي است.

اغراق:

ادعاي جديد وجود صفتي در كسي يا چيزي است به اندازه اي كه حصول آن صفت در آن كس يا چيز بدان حد ، محال يا بيش از حد معمول باشد.

اغراق از اسباب زيبايي و مخيل شدن سعر و نثر است شاعر به ياري اغراق معاني بزرگ را خرد و معاني خرد را بزرگ جلوه مي دهد. زيبايي اغراق در اين است كه غير ممكن طوري ادا شود كه ممكن به نظر برسد.

اغراق ،ذهن خواننده را به تكاپو وا مي دارد و اين تلاش ذهني سبب لذت ادبي است.

اغراق مناسب ترين اسباب براي تصوير يك دنياي حماسي است،بنابراين در شاهنامه و آثار حماسي ديگر از ان بسيار استفاده شده است.

لف ونشر:

آوردن چند واژه است از كلام كه توضيح آنها در بخش ديگر آمده است.رابطه لف ونشر،«مفعول وفعل»،«فاعل وفعل»،«مشبه ومشبه به»، «مسنداليه ومسند»،«اسم ومتمم»،«اسم وصفت»است.

لف ونشر دو گونه است:اگر نشرها به ترتيب توزيع لفها باشد «مرتب»ناميده مي شود واگر چنين نباشد «مشوش:به هم ريخته»است.لفونشر مرتب،هنري تر از مشوش است.موسيقي معنوي كه از لف ونشر حاصل مي شود،به دليل درگيري ذهن براي يافتن ارتباط لفها ونشرهاست.